PRANIE PIENIĘDZY
Nie istnieje jedna oficjalna definicja na określenie procederu „prania pieniędzy”. W najbardziej ogólnym ujęciu „pranie pieniędzy” jest procesem, w ramach którego ktoś ukrywa istnienie, nielegalność pochodzenia lub nielegalne zastosowanie dochodu tak, aby wydawało się ono legalne (definicja Prezydenckiej Komisji ds. Zorganizowanej Przestępczości w USA).
W Polsce dla zdefiniowania pojęcia zjawiska „prania pieniędzy” pomocne jest określenie znamion tego procederu wskazanych w art. 299 Kodeksu karnego, który za typ podstawowym przestępstwa prania pieniędzy uznaje przyjmowanie, przekazywanie lub wywożenie za granicę, a także pomoc w przenoszeniu własności lub posiadania albo podejmowanie innych czynności, które mogą udaremnić lub znacznie utrudnić stwierdzenie ich przestępnego pochodzenia lub miejsca umieszczenia, ich wykrycie, zajęcie albo orzeczenie przepadku, których przedmiotem są środki płatnicze, papiery wartościowe lub inne wartości dewizowe, prawa majątkowe albo mienie ruchome lub nieruchome, pochodzące z korzyści związanych z popełnieniem czynu zabronionego.
Pojęcie „prania pieniędzy” czy też „prania brudnych pieniędzy” pojawiło się za sprawą szefa mafii z Chicago Ala Capone. W latach dwudziestych XX w. – w okresie prohibicji – zorganizowana przestępczość w USA czerpała gigantyczne zyski z nielegalnej produkcji i obrotu napojami alkoholowymi, które następnie musiały zostać zalegalizowane. Pomocne w tym okazały się działające oficjalnie a kontrolowane przez mafię punkty handlowe i usługowe, w tym pralnie; nielegalne dochody pochodzące z przestępczości i szarej strefy dodawano do legalnych obrotów i w ten sposób dochodziło do legalizacji, czyli „wyprania” – „wyczyszczenia” brudnych dochodów.
Zdaniem ekspertów Financial Action Task Force (FATF) wyróżnić można trzy etapy prania pieniędzy:
1) lokowanie (placement),
2) maskowanie,
3) integrowanie.